Kardeşlerim !

Sizinle bundan yaklaşık iki yıl önce yaşadığım bir olayı paylaşmak istiyorum:

Bir haftasonu ziyaret maksatlı olarak Muhammed Karamani hazretleriyle birlikte Adana-Kozan'daki dergahına ziyarette bulunmuştuk. Gayet feyizli ve nurlu bir programın akabinde ayrılık vaktimiz gelmişti. Artık Karamanımıza dönme vaktiydi.  Kozan ilçesinin çıkışında Karamani hazretlerinin oradaki talebeleri, sevenleri bizi uğurlamaya gelmişti. Bu günki yazıma konu olan olay ise orada dikkatimi çeken bir husus oldu. Yola çıkmak üzere vedalaşırken hıçkırıklar ve göz yaşları git gide artıyordu. Çok şaşırmıştım doğrusu. Çünkü daha yeni tanışmıştık nerdeyse. Çok fazla oturup konuşma ve birbirimizi tanıyıp sevmeye fırsatımız olmamıştı.

Acaba birbirini çok az tanıyan bu insanlar vedalaşırken sanki kırk yıllık dostmuş gibi neden ağlıyordu? İşte kardeşlerim işin püf noktası da burada. Muhammed Karamani hazretleri öyle güzel gönül köprüleri kurmuştu ki, talebeleri arasında birbirini az tanıyan veya hiç tanımayanlar bile muhabbetle, sevgiyle kucaklaşabiliyordu. Bu tıpkı Mekke'den Medine'ye hicret eden sahabeyi kırk yıllık ahbap gibi bağrına basan Ensar-ı Kiram'ı hatırlatıyordu. Ne yüce bir gönül bu!

Dostlarım!

Şu dünya hayatı insanları kırmak için, onları incitmek için çok kısa. Mesele gönül yapma meselesi. Muhammed Karamani hazretlerinin sevenleri olan "Ehl-i İrfan" ise bu kardeşlik örneğinin somutlaşmış hali.

Birbirlerine olan bağlılık, vefa, sadakat, yardımseverlik ve sevgiye vallahi ve billahi defalarca şahit oldum. İşte İslam bu ! İşte Müslümanlık bu!

Kardeşlerim!

İmam Rabbani hazretlerinin şöyle bir vecizesi vardır . "Kerem ve ihsân sâhiblerinin âdeti, îsâr etmektir." Eğer müsadeniz olursa ben de Ehl-i İrfan'a "Ehl-i İsar" (kardeşini kendine tercih edenler) demek istiyorum. Çünkü bu sayıları az fakat içlerindeki kardeşlik duyguları dünyaya dağıtılsa tüm savaşları bitirecek güçte olan yiğitler topluluğu kendi nefsinden, zamanından, malından-mülkünden vaz geçerek İslam davasının peşinde koşmaktalar. Bir kişinin daha tevbe etmesine vesile olayım, bir kişiyi daha namaza başlatayım, bir kişi daha cehennemden kurtulsun, bir kişi daha bu davaya sarılsın düşüncesi bu yiğitlerin şiarıdır. Bu toplulukta insanı küçümsemek, en ufak hatasında cemaatin dışına atmak yoktur. Terk eden şayet geri dönerse ona kucak açılır yeniden. "Sen şöyle şöyle yaptın" gibilerinden ithamlar yapılmaz.

Abartmıyorum muhteremler. Bunlar gözümle gördüğüm, bizzat şahid olduğum şeylerdir.

Şayet Ehl-i İrfan'dan biri yardıma muhtaçsa hemen koşulur, hastaysa ziyaretine gidilir, düğün, cenaze gibi insana ihtiyaç duyulan yerlerde bu yiğitler fedakarlık yaparlar. Rabbim sayılarını çoğaltsın.

Müslümanlar!

Özetleyecek olursak Seyyid Muhammed Karamani hazretleri şu genç yaşına rağmen öyle güzel bir cemaatin teşekkül etmesine vesile olmuştur ki; bu cemaate her baktığınızda Sahabe-i Kiramın bir başka özelliğini görürsünüz.

Satırlarıma son verirken başta Muhammed Karamani hazretlerine, Mola Mustafa Karamani hocamıza ve tüm yüce gönüllü "Ehl-i İrfan"a teşekkürü bir borç bilirim.

Muhyiddin İRFAN